Anneler,babalar,psikologlar,bu çocuklara ne yapıyorsunuz? Allah aşkına neden böylesiniz siz? Bu çocuklar bu dünyada sizin de yaşadığınızı ve sizinle yaşayacaklarını bilselerdi  asla gelmezlerdi.

Ben ve benim gibi bir sürü insan,milyonlarca insan anasının karnından minicik çıktı. Hiç bir yetişkin,yetişkin olarak çıkmadı. Ama ne 2 yaş sendromunu bildik,ne ergenlik dümenlerini, ne regl olacağımızdan haberimiz vardı ne de bir şey işte. Ne diyeceğimi de şaşırdım. Hadi anne ve babalar zır deli oldular ki bunu yapanlar da çocuk doktorları ve psikologlar,peki bu yol gösterici olmaları gerekenler neden böyle davranıyorlar anlayamıyorum. Hayatımızın tamamı yalan-dolan mı oldu?

Her çocuk kardeşini kıskanır.Çocuk iki yaşında erkek. Kardeşi oldu. Hem de kız. İki sene evin prensi oydu. Neden mi prensti,onu da açıklayayım. Baba artık babalık için geç olduğunu düşünürken,babanne torun fikrini unutmuşken ilk torununu kucağına aldı,halanın  zaten çocuğu yok. Aile de çocuk delisi.Oldu mu bu açıklamalar? Kardeş geldiiii. Hem de kız. Yarın öbürgün oturup oynasa ne oynayacak.Ailenin ilgisi ister istemez onun üzerinden uzaklaştı. Küçük kız var. Hem altına yapıyor,hem kendi başına yemek yiyemiyor,aciz ve beceriksiz,hem de seviliyor.Çelişkiye bakarmısınız yani. Doktor ne demiş, “iki yaş sendromu” Genlerimizde,kodlarımızda  iki yaş sendromu değil ama kıskanmak var. “Bak o kardeş” demekle iş bitmiyor. Alışılacak. Zamana ihtiyaç var. Anne ve baba isteyerek yeni bebeğe karar verdiler ama o sırada önce gelene soran yok. Sorulsa da zaten fark etmeyecek. Önce ister sonra vazgeçer.İster çünkü başına geleceği bilemez. başına geleni görünce vazgeçer ama artık çok geçtir. Neymiş iki yaş sendromu.

İki yaş sendromu değil ama büyürken her ay,her saniye bir sendrom var. Bütün sorun anne ve babanın veya yakınlarının bu krizleri nasıl yöneteceği. Her ay sürekli kendilerini ve çevrelerini keşfediyorlar.Davranışlarına aldıkları yanıtlar ne kadar onları rahatlatıyor ve egolarını şişiriyorsa,ordan devam ediyorlar.Neymiş,iki yaş sendromu.

Çocuk 6 yaşında,sürekli vızıldıyor ve ağlıyor. İletişim kurmuyor.Sorulara yanıt vermiyor. Sessiz görünüyor ama değil,kıskanç gibi değil ama kıskanç, kimde ne varsa onda da olmasını istiyor ve sağlanıyor. Herkes gezmeye giderken ağlıyor ama gidince mutlu.Tabii ki bu saçma durumların da farkında olduğu için minik yalanları var,savuşturmak adına. Anne ve baba üzüntülü.Çok uğraşıyorlar da niye böyle oldu? Çok uğraştıkları için oldu.Aslında başka nedenler de var. Sonuç  olarak bir profesyonele danışmakta yarar var diye karar veren aile  şu sonuçla karşılaştı:Doğduktan sonra bir süre kuvözde kaldığı için bunlar oluyormuş. Freud yattığı yerde ters döndü.Peki,anne ve baba ile ayrıca görüşüldü mü? Anne ve babanın veya ailenin sorunlarına dokunuldu mu? Bir saat içinde nasıl bir gelişme gösterilerek bu kararlar alındı,bu sonuçlara varıldı.

Ben psikolog,pedagog veya hiç bir bok değilim. Onun için eleştirilerim sadece sade vatandaş eleştirileridir veya meraklarıdır.Ancak 52 yıldır kadınlarla ve çocuklarla çalışıyorum. Kadınları çözmeden çocukları çözemezsiniz.