Okullarda şiddet olur mu diyeceksiniz, belki de dediniz bile. Oluyor. Neden olmasın? Çocuklar söylediklerimizden değil, gösterdiklerimizden öğrenirler. “Yalan söyleme” demek işe yaramaz. Onların yanında yalan söylememek gerek.

İtalyanların yaptığı bir kısa filmi veya kamu spotu diyelim, izledim. Sadece erkek çocuklara önce ne olmak istediklerini, sonra neden o mesleği seçmek istediklerini soruyorlar. Başka sorular da var. Derken sarı saçlı güzel bir kız geliyor ve erkek çocuklara kızı nasıl buldukları soruluyor. Kızı, güzel,hoş bulduklarını söylüyorlar. Kızı sevmeleri söyleniyor onlara. Çekine çekine dokunuyorlar

, yüzünü okşuyorlar. Derken, şimdi de kıza tokat atmalarını söylüyorlar. Erkek çocukların yüz ifadeleri görülecek gibi. Şaşkınlar ve kendilerinden böyle bir şey istendiği için kızgınlar. Hepsi de bunu yapmayacaklarını söylüyorlar. Nedeni sorulduğunda ise, onun kız olduğunu, kızlara vurulmayacağını, kendilerinin erkek olduğunu ve erkeklerin böyle kötü bir şey yapmayacaklarını söylüyorlar. Eğitim budur. Okul sıralarında başlar. Okul dedimse 0-6 da başlar. Bu konuda vermek istediklerinizi 6 yaşına kadar öğretirseniz, toplum şiddetten arınır.

“Göster oğlum pipini”, “Bak amcası ne güzel sövüyor”, denilerek büyüyen erkek çocuk pamuk elli olmayacak tabii ki.

Ben ilk okula giderken erkeklerin en büyük eğlencesi kızların eteklerini kaldırmaktı. Cır cır bağırıp kaçışırdık. Aradan yarım asır geçti. Daha iyi olacağımıza daha beter olduk. Bir okulda müdür yardımcısı erkek öğrencileri toplayarak, kısa etek giymiş olan kızları taciz etmeleri gerektiğini söylüyor, tembihliyor. Yani kızların eteklerini kaldırın demeye getiriyor. Nasıl bir kafa yapısı bu. Nasıl bir bakış açısı bu. Üstelik de bu müdür yardımcısı bir kadın. Kadın,erkeklere baskı yapıyor kadınlara şiddet uygulanması için. Doğrusu ben bu kadının çocukluğunu çok merak ettim. Doktorlar görüşmeli kendisi ile ve yardım almalı bence.

Yeri dizilerden birinde, erkek çocuk,okuldaki kızlardan birini seviyor. Yaşlar 8-9 arası. Kızın ağabeyi ve ağabeyin arkadaşları delikanlıya dünyayı dar ediyorlar. Tuvalet köşelerinde sıkıştırıp dövüyorlar,telefonunu tuvalete atıyorlar. Bu şiddet değil de ne? Bence bu sadece dizi değil. Gerçek de de böyle davranılıyor okullarda. Çeteler var. Dizilerde bunların olduğunu gören çocuklar, taklit ediyorlar. Aynısını değil, beterini yapıyorlar. Şiddet, empati duygumuz dumura uğradığı için tırmandı. Hoş olan hiçbir şey kalmadı hayatımızda Onun için hoşgörüyü de kaybettik. Örnek olması gereken büyüklerin hepsi çeteleşti. Her yerde kavga var. Her yerde yalan var. Bunun meyvelerini de, nasıl bir meyve ise bu hep birlikte topluyoruz.

Çocuklarımızı nasıl koruyacağız? Bu cehennemin içinde cinnet geçirmemeleri için ne yapacağız? Okul aile birliklerinde daha çok yer alacağız. Okulu eleştirmekten çekinmeyeceğiz. Diğer velilerle birlikte hareket edeceğiz. Okullarda şiddete karşı mekanizmalar konusunda eğitimler verilmesini sağlayacağız. Ben tek başıma ne yapabilirim demeden deneyeceğiz. Yoksa bu cehennemden ve cinnet halinden çıkış yok.

Kötünün kısa bir süre için kazanmış gibi göründüğünü ama sonunda kaybetmeye mahkum olduğunu ben hiç aklımdan çıkarmıyorum. Siz de çıkarmayın.